வெண்ணிலா கவிதைக்குழு

மேகம் ஏறி
தவழ்ந்து போகும்
உலகம் சுற்றும் வாலிபன்

பூமிக்கு
திருஷ்டி கழிக்கும்
ஓர் தூரத்துச்
சொந்தம்

எனக்கு அன்னமூட்டிய
என்னவள் காட்டிய
அலங்காரம் சூட்டிய
வெள்ளித் தட்டு

விடியும் வரை
விளக்கேந்தும்
இரவு தேசத்தின்
ஓர் உறவு

பூமிமகளின் நிழலை
ஆடைசூட்டிய
வானத்துப் பால்குடம்

மேகத் திரையில்
வானச் சிறையில்
சாட்டை யறுந்த
வெள்ளைப் பம்பரம்

நிலாச்சோறு உண்ணும்
குழந்தைகளெல்லாம்
விரதமிருக்கும்
அம்மாவசை அன்று

முகவரியை துளைத்து
தரையிறங்க தவிக்கும்
விமானம்